Ελάχιστος φόρος τιμής στον εκδημήσαντα Δημήτρη Ε. Σπανό
Ο Δημήτριος Ευγεν. Σπανός , που εξεδήμησε του ματαίου τούτου κόσμου, τουλάχιστον όπως τον γνώρισε ο υπογράφων, υπήρξε ένας μεγάλος λόγιος , αφανής και ταπεινός Έλλην πολίτης, βαθύτατα πολιτικοποιημένος και ομοίως βαθύτατα φιλοσοφημένος και διαβασμένος. Δεν κουβαλούσε Πανεπιστημιακούς τίτλους, αλλά κουβαλούσε ένα απίστευτο φορτίο διαβασμάτων και μελετών . Οι ιστορικές του γνώσεις ήταν κάτι το απίστευτο. Η ευχέρειά του στην στιχοπλοκή, κάτι το εντυπωσιακό.
Ενθυμούμαι τις ευγενικές πιέσεις που εδέχετο να γράψει κάποιες ποιοτικές στροφές στον Καρναβαλικό λόγο , όπως και την ευχέρειά του σε ένα απόγευμα να γράφει 30 στροφές με τέλεια τεχνική και εύστοχη σάτιρα για όλους . Ο υπογράφων συνήθως συμπλήρωνε τα υπόλοιπα στιχουργήματα με αρκετά βάρβαρο και άτεχνο λόγο που έμπαινε κάπου στην μέση του λόγου του Σπύρου Μιχαλόπουλου, αλλά στη συρραφή φροντίζαμε τα κομμάτια του «μπάρμπα-Μήτσου» να τα βάλουμε στην αρχή και στο τέλος για να περισωθούν οι εντυπώσεις , αφ΄ ενός μεν λόγω του ότι «η αρχή το ήμισυ του παντός» , αφ΄ ετέρου δε, ότι «συμφώνως γαρ το τελευταίο εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται!»
Ενθυμούμαι που μου είχε κάνει την τιμή να μου επιδείξει μια χειρόγραφη ποιητική συλλογή του της δεκαετίας του ΄40 και την τεράστια εντύπωση που μου είχε προκαλέσει. Λόγος μεστός , ώριμος, γλώσσα Δημοτική, λογία, καλλιεργημένη, ποιητική, ύφος Παλαμικό. Στις αγωνιώδεις παραινέσεις μου για να εκδώσει την αριστουργηματική του συλλογή, μου αντέτεινε κάποια σαθρά επιχειρήματα ταπεινότητας, του τύπου «Μα στην ηλικία μου , δεν μπορεί να φαίνεται ότι γράφω με τον ερωτικό λόγο των ποιημάτων της νιότης μου!...»
Κάτι τέτοια μου έλεγε και το ανέβαλε….
Μετά από 10 χρόνια, το 1996 , έβγαλε μια νέα ποιητική συλλογή (αυτοέκδοση) σύγχρονη, με τίτλο «Τα 23 μου ποιήματα» και πλαγιότιτλο «Σε όλο τον κόσμο ξαστεριά, σε όλο τον κόσμο ήλιος» Μέσα της, παρελαύνουν ποιήματα της τότε επικαιρότητος του πολέμου στα Βαλκάνια , ποιήματα στοχασμού, ύμνων σε διακεκριμένους του φίλους, λόγιους , στοχαστές της Μεσσηνίας.
Εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση στις συζητήσεις μας, ήταν η απίστευτη ευρυμάθειά του, η συνειδητή του Ελληνική στάση στα πράγματα, το αδογμάτιστο των απόψεών του, η δεκτικότητά του στο νέο, η ταπεινότητά του και βέβαια το λεπτό του χιούμορ του που το διέχεε σε όλη την παρέα των συνομιλητών του, ανεξαρτήτως από το αν εγίνετο αντιληπτό από όλους!
Τώρα δεν είναι κοντά μας……
Δεν το πιστεύω, αλλά η ώρα της εκφοράς της σορού πλησιάζει….
Τι μπορεί να πει κανείς επί πλέον γι αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο; Υποθέτω, ότι το μόνο που μπορεί να προστεθεί, είναι τα βαθειά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του , στα παιδιά του , στους συγγενείς του, στους φίλους του και στην διαπίστωση ότι ο σπουδαιότερος λόγιος, κάτοικος Μεσσήνης, έφυγε για πάντα . Η θλίψη της απουσίας του κυμαίνεται μέχρι την χαρμολύπη για την παρουσία του έργου του , για το οποίο όμως –εικάζω- το περισσότερο ότι είναι αδημοσίευτο και θα πρέπει να γίνει κτήμα όλων των συμπατριωτών μας….
Καλό σου ταξίδι , Έλληνα-με όλη την σημασία της λέξης- μπάρμπα –Μήτσο…
Σου πρέπει ένα ποίημα που εσύ αφιέρωσες για άλλους άξιους της γενιάς σου, τον Αρίστο Αποστολόπουλο, την Νίκη –Γαρίδη Κακκαβά, τον Κώστα Θεοχάρη και τον Λάμπρο Μάλαμα. Τώρα, νομοτελειακά, αφιερώνεται και σε σένα:
Προς φίλους:
Δώστε μ΄ από το γάργαρο νεράκι της καρδιάς σας
Να δροσιστώ, ν΄ αναστηθώ και γνώση ν΄ αποκτήσω
Δώστε μου απ΄ τους χιλιάχτινους τους ήλιους της ματιάς σας
Φως, να το κάνω δάδα μου, τους κόσμους να φωτίσω
**
Δώστε μ ΄ ακόμα φίλοι μου, καλοί κι αγαπημένοι
Αγάπη μέσα απ΄ την καρδιά κι από το νου σας φάδια
Σοφίας, με μετάξινα στημόνια πλουμισμένη
Χρυσοκλωνά , χρυσαστραπή, στης άγνοιας τα σκοτάδια
**
Χίλιους να πλέξω στοχασμούς, και μύριους να κεντήσω
Πέπλους της σκέψης αερινούς , να κάτσω να στολίσω
Με το χρυσό, με τ΄ αργυρό, με το μαργαριτάρι
Να μοιάζουν στ΄ άστρα τ΄ ουρανού , να μοιάζουν στο φεγγάρι.
Γιάννης Π. Πλατάρος
Μαθηματικός
Σχόλια