Δημητρίου Ευγένιου Σπανού μαθητού Γυμνασίου Μεσσήνης ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΑ ποιητική Συλλογή έτους 1947

Ο Δημήτρης Ε. Σπανός, για μένα ήταν ο «μπάρμπα -Μήτσος» Δεν τον γνώρισα νέο, ήμουν αγέννητος. Τον γνώρισα ώριμο , όταν γράφαμε μαζί καρναβαλικούς λόγους επί Δημαρχίας Παύλου Πτωχού και όχι μόνον. Εκεί είδα την ευχέρεια στην στιχοπλοκή , παρ΄ότι και εγώ δεν είχα στέρηση σε αυτή την τέχνη. Μετά είδα την ποιότητα στην γλώσσα. Ποιητική δημοτική γλώσσα. Μετά αντιλήφθηκα τις τεράστιες εγκυκλοπαιδικές και ιδίως Ιστορικές γνώσεις που διέθετε. Μετά μου έδειξε κάποια ποιήματα της δεκαετίας του 40 , χειρόγραφα, ανέκδοτα. Στην ερώτηση «γιατί δεν τα εκδίδεις» μου απήντησε κάτι περί «στην ηλικία την γεροντική μου είμαστε να φαίνεται ότι γράφουμε ποιήματα ερωτικά, τι θα πούνε!» Θυμάμαι πόσο είχα θυμώσει. Του είπα κάτι περί «εγώ δεν ξεχωρίζω τον Παλαμά από εσένα» αλλά δεν ίδρωνε το αυτί του. Ήταν σεμνός , ταπεινός, ήπιος, μετριοπαθής. Τον πείραζα, με πείραζε ανταλλάσαμε απόψεις, μάθαινα απ΄αυτόν . μόνο από πολύ αξιόλογους ανθρώπους έχω την αίσθηση ότι μαθαίνω και όποτε τους πετυχαίνω το...εκμεταλλεύομαι! νοιώθω, ότι γι αυτόν τον παραγνωρισμένο εντελώς ποιητή , έχω να γράψω πάρα πολλά. Ήταν προσωπικότητα αφανής. Λάθρα βιώσας. Οι συμμαθητές του ήξεραν πόσο μεγάλο ταλέντο ήταν. Για συγκυριακούς λόγους δεν σπούδασε και έγινε μόνο σταθμάρχης στον ΟΣΕ. Δεν έγινε επίσημος ποιητής Πανελληνίου κύρους, αλλά είχε όλα τα προσόντα. Η ποίησή του δεν υστερεί σε τίποτα από φλέβα. Ίσως δεν ήταν στα μεταπολεμικά ρεύματα. Η αξία όμως φαίνεται αλώβητη, καθάρια, διαυγής φωτεινή. Προς το τέλος του βίου του έβγαλε κάποιες αυτοεκδόσεις , ξέρω ότι έχει ανέκδοτο έργο επιστημονικό, συγγραφικό, λογοτεχνικό, ποιητικό, τα έβαζε στο συρτάρι. Στο τέλος , προς το τέλος του βίου του, έκανε κάποιες αυτοεκδόσεις σε περιορισμένο αριθμό ορισμένων επικαίρων ποιημάτων. Από την Μεσσήνη έλκουν καταγωγή ποιητές Πανελλήνιοι Όπως ο Γιώργος ο Μαρκόπουλος έως και Παγκόσμιοι, όπως η Κική Δημουλά. Έχουμε και άλλους, πολλούς άλλους ποιητές λιγότερο γνωστούς, όχι όμως «λιγότερης» ποίησης. Ναι, η ποίηση είναι υψιπετής, λόγια, υπερρεαλιστική, που κάνει τεχνήματα λόγου και προσομοιώματα σταματημένων στιγμών ζωής. Ο μπάρμπα -Μήτσος , έφυγε χωρίς αναγνώριση , αυτή που θα του έπρεπε εν ζωή. Αυτή η κοινοποίηση των πρωτολείων ποιημάτων του, είναι η πρώτη συμβολή στην διατήρηση της μνήμης του και από τους νεωτέρους που δεν τον γνώρισαν δια ζώσης. Αναμένουμε το «όλα καλά του υιού του Ευγένιου να δημοσιοποιήσουμε και το υπόλοιπο έργο του, όσο γνωρίζουμε για να γίνει κτήμα όλων των κατοίκων της Μεσσήνης και όλων όσων ομιλούν την Ελληνική... Δημητρίου Ευγένιου Σπανού μαθητού Γυμνασίου Μεσσήνης ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΑ ποιητική Συλλογή έτους 1947