Αναμνήσεις απο τον μαραθώνιο της Μεσσήνης

Οι αναμνήσεις ενός δρομέα από τον πρόσφατο μαραθώνιο της Μεσσήνης. Μαραθώνιος Μεσσήνης 2013 Το 2010 πέρασα ένα υπέροχο δρομικό σαββατοκύριακο στη Μεσσήνη με την ομάδα σκυταλοδρομίας Μαραθωνίου των θρυλικών "Μπυροκιοφτέδων". Έτρεξα το τελευταίο κομμάτι, 7.195μ και έτρεξα για πρώτη φορά στη ζωή μου αρίθμηση χιλιομέτρων από το 35 και πάνω. Με μικρή συγκίνηση και μεγάλη προσμονή σκεφτόμουν πότε θα τρέξω κι εγώ τον πρώτο μου Μαραθώνιο, ο τερματισμός ήταν μια γεύση των πραγμάτων που θα έρθουν. Ίσως από τότε είχα στο μυαλό μου να τρέξω εκεί. Με τον τερματισμό της Κλασικής το 2012 καρφώθηκαν δυο ιδέες στο μυαλό μου: Να παίξω μπάσκετ, τουλάχιστον δυο χρόνια από την τελευταία φορά, και να τρέξω στη Μεσσήνη. Για το πρώτο φρόντισαν οι φίλοι μου, έπαιξα διπλό σε κλειστό μετά το δεύτερο 30ρι μου στην "προετοιμασία" και το ευχαριστήθηκα πολύ. Οριστικοποίησα την απόφαση για το δεύτερο και την Τρίτη ...γυρίζω το πόδι μου σε λακκούβα στον δρόμο. Τρελλάθηκα στην προοπτική να μην τρέξω. Γυρίζω σπίτι και πάγος, πάγος πάγος. Biofreeze στο γραφείο και ξανά πάγος. Η ΆλκηΚ είναι απόλυτη και από τις προηγούμενες φορές και έχει δίκιο, την ευχαριστώ για μια φορά ακόμα. Δεν τρέχω, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, δεν πρήζεται, δεν πονάει, περνάει, θα ξεκινήσω σκέφτομαι. Πέφτω στην παγίδα μιας μικρής αλαζονείας και ακούω τον εαυτό μου να λέει "αν δεν με προδώσει το πόδι, θα τερματίσω". Δεν το συνειδητοποιώ. Αδιανόητο, τώρα που το σκέφτομαι, η "προτειμασία" μου είναι 2 30ρια και μερικά ενδιάμεσα, από την αρχή της χρονιάς εβδομαδιαίος μ.ο. κάτω από 22χιλιόμετρα. Αλλά ήθελα πάρα πολύ να τρέξω και είχα κανονίσει με παρέα να πάμε όλοι μαζί ως εκδρομή τριημέρου. Αναχώρηση από Αθήνα, απόγευμα, τηλέφωνα με τον Γιάννη και συνεννοήσεις, "Οινοσοφίες" στην Μεσσήνη, συστημένο και όμορφο, μακαρονάδες, μπρiζόλες πανσέτες και συκωτάκια, ύπνος πολύ ξεκουραστικός. Πρωινό και κουβέντες με δρομείς. Πάμε βόλτα με τον Γιάννη, να δούμε τα τελευταία χιλιόμετρα, cult και λίγο ψυχοφθόρα, γενικά δεν θέλω να ξέρω την διαδρομή από πριν, η άγνοια κινδύνου σε αυτές τις περιπτώσεις είναι καλή, αλλά είμαι πάντα ανοιχτός σε άλλες απόψεις. Άλλωστε τη συγκεκριμένη την είδα σε σχετικό λινκ. Βλέπουμε το "42" στον δρόμο, άντε να το δούμε και αύριο,κόμπος στον λαιμό. Σε τι τριπάκι έχουμε μπλέξει... Νοιώθω θηρίο σε κλουβί, θέλω να τρέξω! Συνέχεια της βόλτας με άλλους φίλους, που είχαν ήδη έρθει, στην Καλαμάτα, όμορφη μέρα,παραλία, Αθανασίου και για μακαρονάδες αλλά και για τα μοναδικά του παγωτά.Απογευματινή χαλάρωση, έρημη αλλά πανέμορφη παραλία της Μπούκας, οι υπόλοιπο κανόνιζαν έξοδο στην Καλαμάτα ενώ εγώ με την παρέα του Γιάννη βόλτα από το πάστα πάρτυ και υδατανθράκωση με μακαρονάδες και πίτσες. Στο δωμάτιο ετοιμασίες, τζελάκια, χαρτομάντηλα, mp3 που δεν χρησιμοποιώ, πλέον, σε αγώνες αλλά πάντα έχω μαζί μου, bib/chip στην φανέλα, αισιοδοξία ανακατεμένη με άγχος για το πόδι, ύπνος. Η αίσθηση είναι περίεργη. Έχω συνδέσει Μαραθώνιο απόλυτα με Κλασική. Νομίζω ότι απλά θα τρέξω έναν ακόμα μεγάλο αγώνα, σαν το 30ρι στα Γιάννενα ή το 26ρι στις Σπέτσες, υπάρχει κάτι που μ' αρέσει και συγχρόνως με αγχώνει παράξενα. Ξύπνησα μόνος μου ακριβώς 5 λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Κρύο ντουζάκι που ανεβάζει κι άλλο τη διάθεση. Πρωινό και ένα ακόμη λάθος: Έχοντας αποφασίσει ότι θα πάρω τα τζελάκια όπως μου τα σύστησε ο Ζαχαρόγιαννης (7 σύνολο, από 0 και κάθε 5 χλμ) σκέφτομαι ότι δεν θα πεινάσω, και όντως δεν πεινούσα, αλλά δεν βγήκε εκεί το πρόβλημα! Ούτε ενεργειακά είχα πρόβλημα, αλλού βγήκε. Αρκούμαι σε 3 μικρές φέτες ψωμί που τρώω με το ζόρι, η υδατανθράκωση αυτές τις μέρες ήταν πιο πλήρης από ποτέ, και δεν παίρνω τα αγαπημένα μου παξιμάδια Κυθήρων, μπανάνα, παστέλι και λουκοζέιντ, όπως πριν την εκκίνηση των άλλων Μαραθωνίων που έχω τρέξει. Τελευταίες ετοιμασίες και ξεκινάμε με Γιάννη, Θοδωρή και Χάρη (τρέχουν στο 10ρι), για την πλατεία της Μεσσήνης. Δεν κάνει ακόμα ζέστη αλλά ο ήλιος λαμπρός, μας προϊδεάζει. Φίλοι και γνωστοί σε μια μαζεμένη παρεϊστικη εκκίνηση, Μανώλης, Σωτήρης και Ελίνα λαγοί, Γιάννης και Σάντρα, ο Νεκτάριος από τα Αθίκια με βρίσκει και τα λέμε, η Σίσσυ, ο Σταμάτης για μια φορά ακόμα εδώ, άλλα δρομικά πρόσωπα γνωστά χωρίς ονόματα. Τσεκάρω το πόδι, όσο είναι οκ, τόσο πιο πολύ χαίρομαι, τόσο σίγουρος γίνομαι μα η αίσθηση παραμένει παράξενη, φόβος υπάρχει, μικρό άγχος επίσης, αίσθηση μοναδική, τελευταίες ετοιμασίες, εκκίνηση. Από την πλατεία κατεβαίνουμε στον κυκλικό κόμβο. Είμαι ήδη τελευταίος αλλά δεν με απασχολεί, σε αντίθεση με την πολύ περίεργη αίσθηση ότι απλά τρέχω κάτι μεγάλο, όχι Μαραθώνιο, τον έχω ταυτίσει απόλυτα με την Κλασική, κάπως πρέπει να αλλάξει αυτό. Κατηφόρα, κυκλικός κόμβος, τρέχουμε στον δρόμο μαζί με τα αυτοκίνητα. Αριστερά μετά το αεροδρόμιο, διασχίζουμε τον καινούργιο δρόμο και τρέχουμε εκεί που μου αρέσει: Στενοί επαρχιακοί ασφαλτόδρομοι ανάμεσα στα χωράφια. Στο 3ο χλμ μια μικρή ενόχληση στο πόδι πήγε να με διαλύσει "όχι έτσι άδοξα" σκέφτομαι, μα αμέσως περνάει και δεν εμφανίζεται ξανά. Μπαίνουμε Μικρομάνη, η αίσθηση ότι θα διασχίσουμε διάφορα χωριά μου αρέσει, οι άνθρωποι εκεί όχι: Μας κοιτάζουν όπως τα βόδια θα κοίταζαν εξωγήινους. Μόνο μια νεαρή μαμά με το μικρό της χειροκροτούσαν. Συνεχίζουμε, διασταυρώσεις με την εγκαταλελειμμένη μετρική γραμμή του τραίνου, Άρις με λιγότερα βόδια και περισσότερο κόσμο να χειροκροτεί, "έχετε δρόμο μπροστά σας, ακόμα στον Άρι είστε" μας φωνάζει μια γιαγιά, "πότε φτάνουμε στη Γη;" ρωτώ, απάντηση καμία! Τροφοδοσία όπως την είχα προγραμματίσει, κανένα πρόβλημα. Μπαίνουμε στη Βαλύρα, "καλό δρόμο παιδάκι μου" η μοναδική εμψύχωση μιας ακόμα γιαγιάς. Αναστροφή, κάθοδος προς Μεσσήνη. Λεονάρδος και Έλλη με τον δίχρονο γιο τους τον Δημήτρη να μου χειροκροτεί χαμογελαστός και η Μαρία, πρώτη φορά την βλέπω μέσα σε αγώνα μου, ανεφοδιασμός σε αντηλιακό. Περισσότερος κόσμος να χειροκροτεί και να εμψυχώνει, στην Κλασική ανηφόρα εδώ κατηφόρα. Τα παιδιά με ακολουθούν με το αυτοκίνητο και σταματούν σε κάθε σταθμό, βάζουν δυνατή μουσική, γίνονται ένα με τους καταπληκτικούς εθελοντές, αλλά το στομάχι αρχίζει κάτι περίεργα, σαν να ζαλίζομαι. Κοκακόλα με μικρά αποτελέσματα, ένα άγχος το έχω, αρχίζω και τρέχω μόνος, στην Εύα βρίσκω συνδρομέα και τα λέμε. Τρέχω σιγά, το στομάχι σαν να "ζαλίζεται", η αρχή μιας αίσθησης που δεν έχω ξανανιώσει ποτέ. Μπορώ να διαβάζω στην γαλαρία πούλμαν που ανεβαίνει βουνά με στροφές έχοντας φάει σαν να μην υπάρχει αύριο, δεν ζαλίζομαι πουθενά, άρχισα εκεί. Ευθεία ατέλειωτη και στο βάθος ανηφόρα. Δεν μπόρεσα να την ευχαριστηθώ. Από το 30 περπατάω. Νέα ευθεία ατέλειωτη και στο βάθος μεγάλη ανηφόρα για 400 μέτρα, την είχαμε μετρήσει με τον Γιάννη. Στο τέλος, ο Διονύσης, "μα πού ήρθε εδώ πάνω" σκέφτομαι ενώ τρέχουμε μαζί. Προσωπικός pacer, ενώ αντιλαμβάνομαι ότι έφτασα στο Καρτερόλι! Όλη η παρέα μου εκεί, να φωνάζει, να δίνει δύναμη, να τρέχω, να συγκινούμαι αλλά να μην τους το δείχνω, να θέλω να δείξω άνετος, να νοιώθω παιδάκι. Φωτογραφίες, αστεία, ανέκδοτα, inside jokes, περνάνε δίπλα μου με τα αυτοκίνητα κορνάροντας, πάνε στον τερματισμό, "άντε άλλα 10 έμειναν", συνεχίζω. Διχάλα, παιδιά με bmx μου φωνάζουν να τερματίσω, το ίδιο και ο τροχονόμος. Οδός Σ. Πατατζή, Μεθυσμένη Πολιτεία. (Όταν πρωτοήρθα στη Μεσσήνη ήταν σαν να μπήκα στο μυθιστόρημα.) Προς τον κυκλικό κόμβο. Φοβήθηκα ότι ψυχολογικά θα με ζορίσει μα μόνο το στομάχι μου χειροτερεύει. Κυκλικός κόμβος ξανά, ο Γιάννης, "δεν υπάρχει περίπτωση, θα τερματίσω" φωνάζω ενώ τον ρωτώ τι έκανε, μου λέει "ένα λεπτό κάτω" και με κάνει πολύ χαρούμενο. Αριστερά, ο τροχονόμος σταματά την κυκλοφορία, η ΜαρίαΠ στον σταθμό μου δίνει νερό, λουλούδι και θάρρος. Μπαίνω στο πιο cult χιλιόμετρο σε ελληνικούς αγώνες! Στενός δρόμος, άσφαλτος με λάσπες και σβουνιές, φράχτες και ένα τρακτέρ με βυτιάκι και τον οδηγό με πλήρη εξάρτυση μελισσοκόμου να πάει να βγει στον δρόμο, "μας ψεκάζουνε" του φωνάζω, γελάει και με περιμένει. Δεν βλέπω με ποιον τρόπο θα τερματίσω. Περπατώ μα το στομάχι μου σαν να ζαλίζεται, κρατιέμαι με το ζόρι όρθιος και αν κάνω προσπάθεια να τρέξω νομίζω πώς θα κάνω εμετό και θα σωριαστώ κάτω. Όλα χειροτερεύουν, αλλά έχω 12 μεγάλους και 3 παιδιά που με περιμένουν να τερματίσω. Επιλέγω να μην έχω επιλογή: Θα τερματίσω. 36 και αρχίζει η Κόλαση του Δάντη. Όχι του Χρήστου, του Αλιγκέρι. Δρόμος φαρδύς, άδειος, ευθεία, υγρασία, ζέστη, σκηνή μετά από καταστροφή. Απέναντι το 40.5 περίπου, βλέπω τους άλλους, προσπάθειες αλληλοϋποστήριξης. Ο Σταμάτης, είχαμε δώσει άτυπο ραντεβού κάπου εκεί, υποτίθεται να τον προλάβαινα αλλά δεν τα κατάφερα. "Πάω για 5 μου λέει", τελικά έκανε λιγότερο, "πάω για πεντέμισι" του φωνάζω. Εφιαλτική συνέχεια στην οποία προστίθεται η στενοχώρια που δεν μπορώ να τρέξω, είναι μια άγρια σκληρή ομορφιά. Τα χέρια μου αρχίζουν και κρυώνουν, όπως στον Σταυρό, στην Κλασική, το 2011. Τζελάκι. Τα χέρια τα νοιώθω πρησμένα, αφυδάτωση; Φτάνω στο 37.5, πίνω νερό, το σπιτάκι της αναστροφής αρχίζει να φαίνεται. Σαν να είναι απόλυτα μακριά. Μιλάω δυνατά στον εαυτό μου να με εμψυχώσω. Σπιτάκι, αναστροφή, τσεκάρισμα, διαπιστώνω ότι είμαι 5ος από το τέλος, οκ, βάζω στόχο να το κρατήσω. Ατέλειωτη εκδρομή, το τραγούδι του Γκαϊφύλια κολλάει στο μυαλό μου. Πλησιάζω το 40 και σε λίγο αρχίζουν να φτιάχνουν όλα, με τρόπο που αντιλαμβάνομαι αλλά δεν μπορώ να πιστέψω. Μερικά κίτρινα βελάκια ακόμα και 41. Κεντρικός δρόμος, κανένας από τη διοργάνωση, εξηγώ πώς πάμε στον συναθλητή που με ακολουθεί. Βλέπω τον Λεονάρδο, ξαναρχίζω να τρέχω. Τώρα ξέρω ότι θα τερματίσω, τώρα γίνομαι καλά, βλέπω τους φίλους μου, βλέπω το 42 και τρελλαίνομαι, όλα άξιζαν, τρέχω μαζί με τη Μελίνα και τον Νίκο, στρίβω και η πραγματικότητα είναι φαντασία, αγνοώ τον βλάχο που πάει να ...ξεπαρκάρει πάνω στον τερματισμό μου, είναι όλοι οι φίλοι μου εκεί, αψίδα και ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ! Ο 4ος Μαραθώνιος στη ζωή μου είναι γεγονός, τον γιορτάζω ξεσπώντας με μια κραυγή που τρομάζει κι εμένα τον ίδιο και πέφτω στην αγκαλιά της Μαρίας. Οι φίλοι μου. Ο Σταμάτης εκεί, χτυπάμε χέρια, με ρωτάει "πες μου τώρα αν θα τρέξεις Θεσσαλονίκη", "δεν σου λέω τώρα τίποτα" του απαντάω! Τηλεφωνώ, στέλνω μηνύματα. Η γουρνοπούλα περιμένει. Είμαι πολύ καλά, καλύτερα από κάθε άλλον τερματισμό, δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Ξενοδοχείο, λυτρωτικό μπάνιο, στο σπίτι φίλων στο Καρτερόλι για αποκατάσταση υπεράνω περιγραφής και πορτοκαλόπιτα από Αθανασίου. Αράζουμε, μια ωραία μέρα, σε ένα όμορφο πάντα φιλόξενο σπίτι, αίσθηση παράξενα μοναδική, έχω τρέξει Μαραθώνιο εκτός κλασσικής, πόσες φορές θα το σκεφτώ για να το πιστέψω; Οι υπόλοιποι αρχίζουν να νυστάζουν, εγώ όχι! Πάμε με τον Γιάκο να φέρουμε καφέδες από τον Αθανασίου στο Ασπρόχωμα (μαζί με σοκολάτες και κέικ), βραδυάζει, ζεσταίνουμε γουρνοπούλα και όσοι είχαν φύγει ξανάρχονται με νέες πατάτες τηγανητές και πίτες. Ουισκάκι, χαλάρωση. Ύπνος. "It pains me to continue but it hurts much worse to stop." ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΠΟΤΕ! Μερικά δρομικά ευχαριστώ: ΚατερίναΠ, για όλα. Άγγελος, μεταξύ πολλών άλλων, για το συνεχές ενδιαφέρον και τα τηλέφωνα. Σταμάτης (Sam), καταλαβαινόμαστε πολύ και με περίμενε χαρούμενος για τον τερματισμό μου, ελπίζω να καταφέρουμε ένα Μαραθώνιο μαζί. Γιάννης (Rocky), η απόλυτη διαφορά νοοτροπίας και αντίληψης στο τρέξιμο μα ταύτιση σε άλλα, σημαντικά. Μαχητής που πάντα θετικά με παρασέρνει. Διοργάνωση: Σχεδόν άψογη, αν εξαιρέσουμε ότι τρέχουμε σε δρόμους ανοιχτούς στην κυκλοφορία, μα θα αρχίσω με ένα παράπονο: Έλειπε ο τροχονόμος ή ίσως κάποιοι εθελοντές στον κεντρικό δρόμο, λίγο πριν τον τερματισμό. Το site λέει για 6 ώρες όριο, όχι για 5:30 όπως απάντησε ο Ζαχαρόγιαννης στις διαμαρτυρίες της Μαρίας. Οι φίλοι μου βοηθούσαν τους τελευταίους δρομείς, θεωρώ ότι χρειάζονται ένα κλικ παραπάνω σεβασμού. Επίσης κατέβηκε το χρονόμετρο πριν το 4:30, φάουλ. Στα υπόλοιπα, benchmark, υπόδειγμα, πρότυπο! Σταθμοί ανεφοδιασμού ψυχής. Εθελοντές όλοι εκπληκτικοί, με χαρά και πραγματικό ενδιαφέρον να σε βοηθήσουν, να συνδράμουν, να εμψυχώσουν. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, κάθε ηλικία, όλοι παρόντες, όλοι από την καρδιά τους να δίνουν. Η υλική τροφοδοσία άψογη και πολύ σωστά μελετημένη. Κρίμα που δεν έφαγα λουκούμια ενδιάμεσα, πιστός στην αρχή "δεν δοκιμάζω τίποτα καινούργιο μέσα σε αγώνα". Τοπικοί σύλλογοι με τα πανώ τους, ομάδες σε διασταυρώσεις, (αν και δεν χανόσουν, παντού έντονα κίτρινα βελάκια) με ροκάνες και καραμούζες να επευφημούν. Ναι, πολλά high five, πολύ περισσότερα από ότι περίμενα. Ειδικά στο τέλος, οι σταθμοί στο 37.5 και στο 40 βοηθούσαν και στις δύο κατευθύνσεις, υπέροχοι όλοι, ευχαριστώ! Το πιο μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που κατέβηκαν Μεσσήνη για μένα: Βίβιαν, Τάζη, ΜαρίαΧ, πιστές μου groupies, με 2 Σπέτσες στο παρελθόν! :-) ΔημήτρηςΔ, για πρώτη φορά, ενθάρρυνση σημαντική. ΓιάκοςΤ για την 25ετή φιλία του και την συνολική του υποστήριξη. ΔιονύσηςΠ και Μίνα Χ για την εμψύχωση και για πολλά ακόμα. Μελίνα και Νίκος, τα υπέροχα παιδιά τους με τα οποία τερμάτισα μαζί! ΣπύροςΤ, έχουμε περπατοτρέξει μαζί στις μαρίνες, ήρθε για μένα με το σκούτερ από Αθήνα, να με στηρίξει. ΚώσταςΜ, ήρθε αυθημερόν από Αθήνα να με δει να τερματίζω. Το (υπόλοιπο) τρωγλοφόρουμ (ξέρουν) που ήταν τω πνεύματι μαζί μου. Λεονάρδος και την Έλλη με τον γιο τους Δημήτρη, τον πιο νεαρό μου υποστηρικτή, ήρθαν στη Βαλύρα να μου φέρουν αντηλιακό όπως ζήτησα, σταματούσαν στους σταθμούς και έβαζαν μουσική, στήριξαν και άλλους δρομείς, ρύθμισαν ακόμα και την κυκλοφορία στο τέλος! Μαρία. Μεσσήνη, θα ξανάρθω! Κωνσταντίνος Μπαλατσούκας