Κατεβαίνοντας τον Ταΰγετο, δεν μπορείς να μην χαζέψεις το χειμωνιάτικο δειλινό. Είναι μαγικό, όπως και η Ανατολή καθ΄οδόν προς Σπάρτη. Βλέποντας όμως τα περίεργα συννεφάκια ξύνεις τις μετεωρολογικές σου γνώσεις , θυμάσαι τις Λατινικές τους ονομασίες και τις Ελληνικές. Σωριτομελανίες κουμουλόνυμους ... Σκέφτομαι γιατί ο Μεγάλος Ζωγράφος αφήνει ίχνη και ουρίτσες, σκέφτομαι το χρώμα του Ουρανού , τον νόμο του Ράϊλεϋ , την σκέδαση που είναι αντιστρόφως ανάλογη της τετάρτης δυνάμεως του μήκους κύματος της ακτινοβολίας, που εξαφανίζει το κόκκινο και επικρατεί το μπλέ, ενώ το δήλι, που περνά από παχύ στρώμα ατμόσφαιρας, παραγίνεται η ανώμαλη ανάκλαση και ξανάρχεται το κόκκινο. Βέβαια, κάποιοι ανατριχιάζουν στην ιδέα ότι σκέφτομαι φυσικούς νόμους σε ρομαντικές στιγμές, αλλά μόλις είδα ένα φίδι καπνού να σέρνεται στην Μακαρία αγρίεψα και είπα γιατί δεν διακόπτεται η λειτουργία του ρυπαντή λόγω αρνητικής βαροβαθμίδας. Σκέφτηκαν να γράψω ένα σημείωμα στο μπλόγκ. Στο δρόμο όμως η Σειρήν...