Έφυγε ο Νάκος ο Κληρόπουλος

Μια μέρα άμα δεν ξεφυλλίσεις εφημερίδα, μπορεί να χάσεις πολλά . Αλλά το να χάσεις την είδηση του χαμού δεν έχει καμία σχέση με τον ίδιο τον χαμό του δασκάλου μας, που ήξερες, ότι μας αγαπούσε όλους και μας καμάρωνε και διαρκώς ενδιαφερόταν για το που είμαστε τι κάνουμε , με τι ασχολούμαστε. Αυτός ο άνθρωπος ήταν πρότυπο δάσκαλου και επιστήμονα.
θυμάμαι τα ανέκδοτά του ,τις ιστορίες του από τον στρατό, τα φωτοτυπημένα «σκονάκια» με τις προς λύσιν ασκήσεις για το προσεχές μάθημα , την ηρεμία του δασκάλου, την επεξηγηματικότητα που είχε, το διαρκές λάθος στην αρχή με το επώνυμό μου («Καπράλος είπαμε;....Α! Πλατάρος!») που μετά όμως το έμαθε καλά. Θυμάμαι τα καλά του λόγια που είχε για όλους , την διαρκή του παρουσία στα κοινά, το γνήσιο ενδιαφέρον του , το ήθος του.
Αντί προσωπικού σημειώματος, υιοθετώ πλήρως το παρακάτω κείμενο του Ηλία Μπιτσάνη, αρχισυντάκτη της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ Καλαμάτας, ο οποίος υπήρξε και αυτός μαθητής (Άριστος) του δασκάλου μας που έφυγε δυστυχώς για πάντα ....

Γιάννης Πλατάρος




ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ φύλλο 13/7/2009 σελίδα 4

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΔΑΣΚΑΛΕ!

“Ταξιδεύοντας” ήταν το τελευταίο
βιβλίο του δάσκαλου. Πριν λίγες
ώρες ο Νάκος Κληρόπουλος μας
άφησε για το τελευταίο ταξίδι στη γειτονιά
των αγγέλων. Ο άνθρωπος που αγάπησαν
γενιές και γενιές μαθητών, δεν είναι πια
ανάμεσά μας. Βαρύς ο πόνος για τη Γιόλα,
τα παιδιά και τα εγγόνια του. Μεγάλη η
θλίψη για εκείνους που καταγράφει στη λί-
στα των χιλιάδων μαθητών του στο βιβλίο
του “Σαράντα χρόνια με τα νιάτα”. Για τους
φίλους του και τους ανθρώπους που τον
γνώρισαν και τον αγάπησαν ως έναν γνή-
σιο άνθρωπο που κουβάλαγε στους ώμους
του το φορτίο του παλιού Καλαματιανού.
Με τις μνήμες και τα συναισθήματα δύσκο-
λων εποχών, την απεριόριστη αγάπη και το
καμάρι για την οικογένεια, τις χαρές για τις
επιτυχίες των μαθητών του, τη δικαιολογη-
μένη περηφάνια για την προκοπή τους.
Για όλους εμάς που είχαμε την τύχη να
τον γνωρίσουμε ως μαθητές του, ήταν ο
δάσκαλος. Η προσφώνηση “δάσκαλε” δεν
έκρυβε την αμηχανία απέναντι σε αυτόν,
ούτε και την αντίληψή μας για την επαγγελ-
ματική του ιδιότητα. Υποδήλωνε τη βαθύ-
τατη εκτίμηση για τη δική του συμβολή
στην προσπάθεια των μαθητών του, την
αυστηρότητα και την αγάπη απέναντί μας.
Αλλά και τη λαχτάρα του για τα βήματα του
καθενός μας στον επαγγελματικό στίβο,
την επιστήμη που επέλεξε, την επαγγελμα-
τική, κοινωνική και πολιτική του δραστη-
ριότητα.
Πιτσιρικάδες ανεβαίναμε στο κτήριο της
Αριστομένους για να μυηθούμε τα μυστικά
της επιστήμης. Απλός, κατανοητός, αποφα-
σιστικός αλλά και δίκαιος, προσπαθούσε
να μας δώσει να καταλάβουμε έννοιες που
φάνταζαν θεριά ανήμερα για την αντίληψή
μας. Πάσχιζε στον πίνακα για να καταλά-
βουμε τους μηχανισμούς του περιοδικού
πίνακα των στοιχείων, της οξειδοαναγω-
γής, της Πυρηνικής Φυσικής. Δεκάδες μα-
θητές στριμωγμένοι σαν σαρδέλες στην αί-
θουσα και την ώρα του μαθήματος δεν
ακουγόταν ούτε “κιχ”, σε αντίθεση με τον
απίστευτο χαβαλέ του διαλείμματος όταν
αποσυρόταν για τον καφέ και το τσιγάρο
μέχρι την επόμενη ώρα. Εναν ολόκληρο
χρόνο λίγο πριν τις 10 το βράδυ με ένα
νεύμα μού έδινε τη συγκατάθεση για απο-
χώρηση πένε λεπτά ενωρίτερα για να προ-
λάβω το τελευταίο λεωφορείο για το Νησί.
Ηταν η τελευταία τάξη και τον συναντήσα-
με πάλι το Σεπτέμβριο στην Πάτρα. Οταν
βγήκαμε από το εξεταστικό κέντρο στο μά-
θημα της χημείας, αιφνιδιαστήκαμε όταν
τον βρήκαμε απέξω να περιμένει. Να συζη-
τάει με τον καθένα, να τον ρωτάει τι έγρα-
ψε, να του δίνει κουράγιο για το επόμενο
μάθημα.
Η προσωπική μου επιλογή για σπουδές
στη Χημεία δεν ήταν άσχετη με την προσω-
πικότητα του δάσκαλου. Και ο ίδιος μας
παρακολουθούσε όλους. Ζητούσε πληρο-
φορίες γι’ αυτούς που είχε χάσει, καμάρω-
νε για την εξέλιξη των νέων επιστημόνων.
Κάποια στιγμή με την παρότρυνση του Ντί-
νου Πλεμμένου που γνώριζε ότι κρατούσε
μαθητολόγιο, αποφάσισε να καταγράψει
την τεράστια διδακτική του προσφορά μέ-
σα από ένα βιβλίο, στις σελίδες του οποίου
ανατρέχουμε πολλές φορές οι παλιοί του
μαθητές. Χιλιάδες ονόματα από το 1957 και
για 40 και πλέον χρόνια, παρελαύνουν από
τις σελίδες του. Αλλοι υπήρξαν σταθερά
μαθητές του, άλλοι γράφτηκαν και παρα-
κολούθησαν για λίγο, κάποιοι χάθηκαν.
Με κοπιώδη προσπάθεια αναζήτησε τα
ίχνη τους και μας έδωσε τη δυνατότητα να
πληροφορηθούμε πρόσωπα και πράγματα
που είχαμε ξεχάσει, να επανασυνδεθούμε
με ανθρώπους που δεν είχαμε σκεφθεί ότι
μπορεί να είχαμε καθήσει δίπλα-δίπλα πα-
ρακολουθώντας την προσπάθεια του δά-
σκαλου στον πίνακα.
Ως συγγραφέας σε μια δύσκολη εποχή
ξεκίνησε με ένα μικρό αλλά πολύτιμο βι-
βλιαράκι για τους μαθητές του. Τα “Στοι-
χεία Ατομικής και Πυρηνικής Φυσικής” εκ-
δόθηκαν το 1966 όταν η σχετική βιβλιο-
γραφία ήταν ανύπαρκτη και αποτέλεσαν
πολύτιμο βοήθημα καθώς είχαν ενταχθεί
στην εξεταστέα ύλη. Το εξαίρετο χιούμορ
του πλημμυρίζει το “Οδοιπορικό ενός
στρατιώτη της 38ης ΕΣΣΟ” που εκδόθηκε
το 1995”, ενώ εγκόλπιο για τους παλιούς
Καλαματιανούς αποτελεί η έκδοση δύο
χρόνια αργότερα του βιωματικού βιβλίου
του “Τότε στην Καλαμάτα”. Μετά από μα-
κρόχρονη έρευνα παρουσιάζει το 2005 το
“Καλαμάτα 1600 π.Χ. - 2.000 μ.Χ.”, μέσα
από το οποίο καταγράφει και σχολιάζει με
τη δική του ματιά πρόσωπα και καταστά-
σεις του 20ού αιώνα.
Ο Νάκος πέρα από δάσκαλος, ήταν πο-
λύτιμος και αγαπημένος φίλος. Είχε πάντα
έναν καλό λόγο, μια συμβουλή, ένα ερώ-
τημα. Εμπιστευόταν τους ανθρώπους που
αγαπούσε, αντάλλασσε γνώμες και από-
ψεις, ακόμη και αν δεν συμφωνούσε τελι-
κά. Οι πολιτικές του απόψεις δεν αποτέλε-
σαν εμπόδιο στις σχέσεις του με φίλους και
μαθητές που μπορεί να είχαν ριζικά διαφο-
ρετικούς προσανατολισμούς. Αιχμηρός,
αλλά και συγκαταβατικός προσπάθησε να
παρακολουθήσει τη ζωή της πόλης μαχό-
μενος για τις δικές του αλλά και ανταλλάσ-
σοντας απόψεις, δοκιμάζοντας ορισμένες
φορές και την πίκρα της λογικής των μηχα-
νισμών που καταβρόχθιζαν προσωπικότη-
τες στο αδυσώπητο κυνήγι του σταυρού.
Η απεριόριστη αγάπη των φίλων του τον
τίμησε όμως πολλές φορές. Οι χημικοί της
Μεσσηνίας και οι συγγραφείς τα τελευταία
χρόνια, τον ανέδειξαν πρόεδρο στα σωμα-
τεία τους. Εκεί που οι εκλογές δεν είναι αντα-
γωνιστικές και παιχνίδι μηχανισμών, αλλά
δείγμα εκτίμησης και αγάπης πολλές φορές.
Με το Νάκο συνεργαστήκαμε σε άλλο πεδίο
από αυτό που είχαμε συζητήσει πολλά χρό-
νια πριν. Τακτικός συνεργάτης της “Ε”, με
την καθημερινή ανησυχία για το παραμικρό
λάθος, ο δάσκαλος ήταν και από αυτή τη
σκοπιά ένας πολύτιμος σύμβουλος.
Πάντα όταν έλειπε για ταξίδι, για καλο-
καίρι, γιατί είχε κάποια υποχρέωση, με χι-
ούμορ “ζητούσε άδεια”. Πριν λίγες ημέρες
όταν αισθάνθηκε καλύτερα, πήγε και σε
παρουσίαση βιβλίου, μιλήσαμε στο τηλέ-
φωνο και καλαμπουρίζοντας ζήτησε “πα-
ράταση”. Δεν θα γυρίσει πάλι από την
άδεια. Ο Νάκος έφυγε για το μακρινό ταξί-
δι στη γειτονιά των αγγέλων. Θα μείνει
όμως για πάντα στη μνήμη μας, αλλά και
στη συλλογική μνήμη της πόλης.
Καλό ταξίδι δάσκαλε!

Ηλίας Μπιτσάνης