16/12/2010 - 08:10

Πώς οι Πανελλήνιες εξετάσεις, καθορίζουν το περιεχόμενο του Προγράμματος Σπουδών.

του Γιάννη Π. Πλατάρου

Μαθηματικού

Εκ πρώτης όψεως, η ύπαρξη των Πανελλήνιων εξετάσεων, αλλά και ο τρόπος εξέτασης φαίνεται να μην καθορίζει το ΑΠΣ , αφού αυτό καθορίζεται άνωθεν, ανεξάρτητα, από επί τούτω επιτροπές, και εκ των προτέρων από κάθε εξέταση. Βεβαίως, αν τα πράγματα ήταν όπως φαίνονταν, τότε όλοι θα ήταν επιστήμονες . Δεν υπάρχει ανεξαρτησία μεταξύ ΑΠΣ και Πανελληνίων. Δυστυχώς, εδώ έχουμε μια τέτοια παράξενη εξάρτηση. Αποτελεί πραγματικότητα, ότι οι Πανελλήνιες εξετάσεις έχουν μεγάλη θέση στο κοινωνικό γίγνεσθαι και όχι απλώς επηρεάζουν το αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών, αλλά ουσιαστικά το καθορίζουν ντε φάκτο. Αυτό για το οποίο θα επιχειρηματολογήσω, όλοι οι έμπειροι συνάδελφοι των Λυκείων το γνωρίζουν ή τουλάχιστον θα έπρεπε να το γνωρίζουν, αφού –καμιά φορά- η χρόνια, επαναλαμβανόμενη και καθεστηκυία στρέβλωση που προκαλούν οι Πανελλήνιες στο Λύκειο δημιουργούν μια αίσθηση «του φυσιολογικού» στην αντίληψη ακόμα και εμπείρων συναδέλφων. Ομιλούμε για το γνωστό φαινόμενο του Μιθριδατισμού, όπου το δηλητήριο της γνωστής εξάρτησης του Λυκείου από τις εισαγωγικές στα ΑΕΙ, συνηθίζεται και στο τέλος παύει να προκαλεί και την παραμικρή εντύπωση. Όταν όμως στρεβλώνονται τομείς του επιστητού τόσο βάναυσα, δεν μπορούμε να παριστάνουμε συνεχώς τους παρατηρητές.

Για να γίνουμε σαφείς θα πάρουμε το μάθημα των Μαθηματικών και τον τρόπο με τον οποίο αυτό εξετάζεται. Υπενθυμίζω τα γνωστά: Το μάθημα εξετάζεται μέσα σε 3 ώρες με 4 θέματα , έκαστο των οποίων έχει συνήθως μέχρι 4 ερωτήσεις. Δηλαδή ο μαθητής καλείται να απαντήσει σε περίπου 12 ερωτήσεις μέσα σε 3 ώρες. Διαθέτει λοιπόν 180 λεπτά για 12 ερωτήσεις-υποθέματα , ήτοι κατά μέσον όρο, 15 λεπτά για έκαστο ερώτημα. Αφού κάνουμε αυτή την διαπίστωση, πρέπει να βγάλουμε και ένα χρήσιμο πόρισμα. Μέγιστος χρόνος διαπραγμάτευσης –σκέψης –δοκιμών- διερεύνησης ενός θέματος είναι τα 10 λεπτά και άλλα 5 για να το γράψουμε «στο καθαρό» Αυτό το πόρισμα είναι μια πασίγνωστη «γενική ευρετική οδηγία» φροντιστηριακής φύσεως που καθορίζεται από την διάρκεια και την δομή των θεμάτων. Όλοι οι μαθητές την γνωρίζουν, όλοι οι φροντιστές την υποδεικνύουν, όλοι οι Έλληνες την ενστερνίζονται αν θέλουν να διαχειριστούν βέλτιστα την υποψηφιότητά τους για τα ΑΕΙ. «Δεν θα σκέπτεσαι παραπάνω από 10 λεπτά ένα θέμα! Αν δεν σου βγαίνει σε 10 λεπτά, ασχολήσου με άλλο!» Αυτός είναι ο Χρυσός κανόνας της διαχείρισης του χρόνου των εξετάσεων, τον γνωρίζουν όλοι εκτός φυσικά από τα ίδια τα…Μαθηματικά! Αν δηλ. η επιστήμη των Μαθηματικών ήταν πρόσωπο θα…έφριττε με την μεταχείριση που υφίσταται! Κόβεται και ράβεται σε κομμάτια δεκάλεπτα «για τον μέσο μαθητή» Το ότι ενώ υπάρχουν θέματα που για να απαντηθούν χρειάζονται μία ώρα, τρεις ώρες, πέντε ώρες, μια μέρα δυό μέρες ένα μήνα, ένα χρόνο ή και ….ποτέ, αυτά τα θέματα δεν θα «διδαχθούν» ποτέ, δεν θα απασχολήσουν κανέναν στο Λύκειο. Δεν αποτελούν εξεταστέα ύλη εξ ορισμού της δομής των ίδιων των εξετάσεων, άρα δεν αποτελούν ύλη για το Α.Π.Σ. Τόσο απλά βγαίνει το συμπέρασμα. Όμως η επιστήμη των Μαθηματικών, είναι αυτή που είναι είτε θεωρείται Πλατωνικά, είτε Αριστοτελικά. Αδιαφορεί για τις Ελληνικές ιδιαιτερότητες, για τις Ελληνικές στρεβλώσεις, για τις Ελληνικές θεωρήσεις, για τα Ελληνικά ΑΠΣ, για την Ελληνική φροντιστηριακή διδασκαλία, για τις Ελληνικές συνταγές. Δυστυχώς, οι Πανελλήνιες εξετάσεις καθορίζουν στάσεις και αντιλήψεις για το τι είναι τα μαθηματικά, ποια πρέπει να διδάσκουμε, και πώς να τα διδάσκουμε. Όλες αυτές οι αντιλήψεις που είναι κυρίαρχες στο καθημερινό γίγνεσθαι, είναι στρεβλές, παραποιημένες, παραμορφωμένες, κακοποιημένες, τελικά λανθασμένες. Προσπαθούν οι φιλοσοφούντες τα μαθηματικά να δώσουν σωστές απαντήσεις σε θεμελιώδη και πρακτικά ερωτήματα του τύπου «Τι πάει να πει ξέρω να χειρίζομαι τα μαθηματικά» και συμφωνούν και απαντούν ότι το ερώτημα απαντάται με το «ξέρω να λύνω (πραγματικά) προβλήματα» Πάνω που πάει να δοθεί έμφαση «στο πρόβλημα» και νομοθετείται μάλιστα να υπάρχει πρόβλημα (και όχι άσκηση) στο 4^ο θέμα , ανακαλύπτουν ότι το «το πρόβλημα» έχει τα ….προβλήματά του, αφού όταν είναι «πραγματικό» επιδέχεται συνήθως πολλαπλών λύσεων, κάποιες από τις οποίες είναι βέλτιστες , κάποιες όχι, κάποιες μοντελοποιούνται όχι με ίδια μοντέλα , όχι ίδιας ακρίβειας, επιδέχονται παραδοχών, είναι «ανοικτά» γενικά δεν επιδέχονται βαθμολογία τύπου «τόσες μονάδες γι αυτό το βήμα , τόσες γι αυτό, τόσες για ολοκλήρωση, μείον μία μονάδα για λάθος στις πράξεις….» Μπορεί ένα πραγματικό πρόβλημα να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην βαθμολογία και αφού οι Πανελλήνιες έχουν εξόχως και πολιτικό χαρακτήρα με το να απασχολούν τα πρωτοσέλιδα των πολιτικών εφημερίδων, μπορεί να υπάρξει αφόρητο πολιτικό κόστος με «τον πειραματισμό» με τα προβλήματα. Άσε που το πρόβλημα δεν επιδέχεται και …φροντιστηριακή εξάσκηση (ακριβώς γιατί είναι πρόβλημα!) Άρα ή το καταργούμε ή βάζουμε μερμήγκια να φτιάχνουν τετράγωνα και το βαπτίζουμε «πρόβλημα» Έτσι όμως, δεν κάνουμε μαθηματικά, έτσι στρεβλώνουμε την επιστήμη, όπερ βεβαίως και εγένετο και έκτοτε αποτελεί καθεστώς η θέσπιση άσκησης αντί προβλήματος για 4^ο θέμα! Πολύς κόσμος πιστεύει, ότι τα μαθηματικά καλλιεργούν την κριτική σκέψη και την κριτική ικανότητα. Βεβαίως αυτό είναι σωστό, αλλά ο τρόπος με τον οποίον γίνονται τα μαθηματικά στο Λύκειο, είναι αμφίβολο κατά πόσον επιτυγχάνουν τα προηγούμενα. Η διδασκαλία αλγορίθμων εργαλειακού τύπου, η υποβάθμιση της Ευκλείδειας Γεωμετρίας σε μη εξεταζόμενο μάθημα στις Πανελλήνιες, η ήδη εκτεθείσα στρέβλωση των όσων εξετάζονται Πανελληνίως, όλα υποβαθμίζουν την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης.

Τα προηγούμενα αποτελούν ένα κομμάτι της παθογένειας του Λυκείου. Τα υπόλοιπα κομμάτια είναι γνωστά στους διδάσκοντες στο Λύκειο. Εν τάχει , αυτά είναι :

1.Η απαίτηση (και πράξη) των μαθητών να διαβάζουν άλλο μάθημα μέσα σε άλλο ! («Αφού δεν ενοχλώ κυρία , γιατί δεν με αφήνετε;»)

2. Η βιομηχανική κατασκευή ψεύτικων δικαιολογητικών ασθενείας από ανηλίκους με «ημιεπίσημη ενθάρρυνση» από την Σχολική δομή που διαμορφώνει «υπεύθυνους» πολίτες.

3. Σκοπούμενες καταλήψεις «για να διαβάσουμε κατεύθυνση!»

4. Βιομηχανία άριστων προφορικών βαθμών (Απηνής πόλεμος σε όποιον καθηγητή τολμήσει και βαθμολογήσει «κανονικά» μπας και χάσουμε κανένα βαθμό στην «προσαρμογή»)

5. Πλήρης απαξίωση –καταβαράθρωση του ρόλου του Λυκείου και των καθηγητών του. («Μπορούμε να πάρουμε άδεια τις δύο τελευταίες ώρες γιατί γράφουμε επαναληπτικό διαγώνισμα στο φροντιστήριο κατεύθυνση;» )

Τα προηγούμενα συμπληρώνουν την εικόνα που βιώνουν χρόνια τώρα οι συνάδελφοι στα Λύκεια. Το διαφημιζόμενο «νέο Λύκειο» ΔΕΝ απαντά ούτε σε ένα πρόβλημα του «παλαιού» Λυκείου. Οι οργανωμένοι συνδικαλιστικοί και επιστημονικοί φορείς των καθηγητών κάνουν επιδερμικές και μη στοχευμένες κριτικές , τα προβλήματα διαιωνίζονται και εμείς γράφουμε σημειώματα επί των ιδίων βλέποντας τα χρόνια να βαραίνουν στην πλάτη μας.

Αυτά τα στραβά του Ρωμαίϊκου θα πάνε κάτω –κάτω άραγε; Απορώ!

Το άρθρο αυτό έχει διαβαστεί 263 φορές	Το άρθρο αυτό έχει εκτυπωθεί 1 φορές	Στείλτο με e-mail 3 αποστολές	Μου αρέσει 6 ψήφοι	ΔΕΝ μου αρέσει